Պատմությունն այն մասին է, թե ինչպես Ոզնին ձմեռելուց առաջ խնդրեց նապաստակին ձմռան մի կտոր պահել իր համար մինչև գարուն։ Նապաստակը ձյունը գլորեց և, մեծ ձնագնդի պատրաստելով, ծածկեց չոր տերևների մեջ և թաքցրեց իր փոսում։
Մոտենում էր ձմեռը։ Ոզնին պատրաստվում էր ձմեռելուն։ — Ես կկարոտեմ քեզ,- ասաց Նապաստակը,- իսկ դու՞։ -Ո՛չ,- ասաց Ոզնին։ -Իսկ ես կկարոտեմ,- կրկնեց Նապաստակը։ -Դու հենց նոր այդ ասացիր,- փնթփնթաց Ոզնին։
-Իսկ ինչու՞,- վիրավորվեց Նապաստակը։ -Օ՜հ, ինչ մոռացկոտ ես դու,- պատասխանեց Ոզնին։ -Մոռացկո՞տ,- կրկնեց Նապաստակը։ -Դե, այո՛,- գլխով արեց Ոզնին,- ես քեզ ասացի, որ չեմ կարող քեզ կարոտել։ — Չե՞ս կարող,- զարմացավ Նապաստակը։ — Ձմռանը ես պետք է քնեմ,- բացատրեց Ոզնին,- իսկ երազում ընկերներին չեն կարոտում։
Ոզնին վերցրեց մի սուր խիճ ու շարժվեց դեպի մոտակա մեծ ծառը. — Նապաստա՛կ,- ասաց Ոզնին,- ես ուզում եմ քեզ խնդրել, որ… Նապաստակը գլխով արեց ու շարունակեց նախաճաշել. նա ավարտեց խոտաբույսերով աղցանը, կերավ խատուտիկի հյութեղ ցողունը և անցավ քաղցր երեքնուկին։
Իսկ այս ողջ ընթացքում Ոզնին մի ամբողջ հաղորդագրություն էր գրում՝ քերծելով ծառի կեղևը։
— Սա իմ ցանկությունն է։ Ես գրել եմ, որ դու չմոռանաս,- ասաց Ոզնին,- խնդրում եմ, կպահես ինձ համար ձմռան մի կտոր։ — Իսկ ինչու՞,- զարմացավ Նապաստակը։ — Ինձ շատ հետաքրքիր է , թե ինչպիսին է ձմեռը,- բացատրեց Ոզնին։ — Ձմեռը ճերմակ է,- ասաց Նապաստակը,- ձյունով և սառույցով…. և շա՜տ ցուրտ։ -Իսկ որքա՞ն ցուրտ,- հարցրեց Ոզնին,- օրինակ, հիմա էլ շատ ցուրտ է, և քունս տանու՜մ է,- ասելիս հորանջեց Ոզնին։
Նապաստակը ուզում էր սթափեցնել Ոզնուն, բայց, երբ դիպչեց ընկերոջը՝ ցավալիորեն ճզմվելով փշերի վրա, բղավեց. — Օ՜յ…
-Կներես, Նապաստա՛կ,- ասաց Ոզնին,- ես պետք է ձմեռելու համար տեղ գտնեմ։ Գնամ փնտրելու։ — Ես քեզ կկարոտեմ,- լացակումած ասաց Նապաստակը։
-Կներես, Նապաստա՛կ,- ասաց Ոզնին,- ես պետք է ձմեռելու համար տեղ գտնեմ։ Գնամ փնտրելու։ — Ես քեզ կկարոտեմ,- լացակումած ասաց Նապաստակը։
Ձմեռը սաստիկ էր և ձյունառատ։ Լիճը ամբողջովին սառել էր։ Բայց Նապաստակը ցուրտ չէր զգում, միայն ուժգին քաղցած էր։ -Ահա թե ինչն է ձմռանը դժվար,- ասաց Նապաստակը` դուրս գալով բնից,- որքան ցուրտ է, այնքան շատ ես ուզում ուտել։ Նա նայեց շուրջը. — Եվ շատ դժվար է գտնել սնունդ: Ոչ մի տեղ չէր երևում ո՛չ խատուտիկ, ո՛չ վարդագույն երեքնուկ։
Նապաստակը ստիպված էր բավարարվել սառած շագանակագույն խոտով և դարչնագույն չոր տերևներով, կոշտ կաղինով և ծառի կեղևով։
Նապաստակը հանկարծ նկատեց այն ծառը, որտեղ Ոզնին թողել էր իր ուղերձը։ Եվ այդ պահին Նապաստակի ձեռքից կաղինը ընկավ և գլորվեց բլրից բլուր։ Եվ որքան այն գլորվում էր, այնքան ձյուն էր հավաքվում կաղնու վրա։ Գլորվեց- գլորվեց և վերածվեց մի փոքրիկ պինդ գնդի։
Նապաստակը նորից կարդաց Ոզնու հաղորդագրությունը. — Ինչ ամոթ է, չեմ հասկանում ձմռան մի կտորը որն է։ Փչեց սառը ծակող քամին։
Նապաստակը ևս մեկ անգամ ուշադիր նայեց կաղնուց ձնագնդու վերածված մեծ գնդին և անմիջապես հիշեց. -Ձմռան մի կտոր,- ուրախ բղավեց Նապաստակը։
Նա սկսեց կաղնե ձնագնդին գլորել ձյան միջով։ Այն ավելի ու ավելի էր մեծանում՝ մինչև վերածվեց հսկա գնդի։
Նապաստակը այն փաթաթեց շագանակագույն տերևներով. -Տերևները թույլ չեն տա, որ գնդի մեջ տաքություն ներխուժի։ Իսկ մինչև գարուն ես այն կպահեմ իմ բնում։
Գարունը եկավ։ Արևը փայլեց, ձյունը հալվեց, իսկ լճի սառույցը վերածվեց ջրի։ Ձմռան քնից արթնացավ Ոզնին։ — Ոզնի՜,- ուրախացավ ընկեր Նապաստակը։ -Նապաստա՜կ,- շտապեց նրա մոտ Ոզնին։
-Օ՜յ, Նապաստա՛կ, դու կերել ես գլխավոր բառը, դու կերել ես « Ձմեռը»։
-Ո՛չ, — պատասխանեց Նապաստակը,- ես կերել եմ ծառի կեղևից միայն մի կտոր, իսկ ձմեռը պահել եմ։ Այն ինձ մոտ է, հիմա կբերեմ…
Ոզնին զգուշորեն շոշափեց շագանակագույն գնդակը. — Իսկ դու ասում էիր, որ ձմեռը ճերմակ է,- նկատեց նա։
Ու ավելացրեց. — Եվ սառը։ — Սպասիր մի փոքր,- պատասխանեց Նապաստակը։ Եվ նա սկսեց գնդի վրայից հեռացնել տերևները։
Ոզնին հմայված նայում էր ձմռան կտորին. այն իսկապես ճերմակ էր։
Ոզնին զգուշորեն հոտոտեց այն. կարծես թե ձմռան հոտ էր գալիս։
Ոզնին վերցրեց ձնագնդին և հպեց իրեն.
— Օ՜յ…
— Այ այսպիսին է ձմեռը,- ասաց Նապաստակը։
— Շնորհակալ եմ, որ չես մոռացել իմ խնդրանքը։ — Չէի մոռացել, որովհետև քեզ շա՜տ էի կարոտում,- պատասխանեց Նապաստակը,- իսկ դու կարոտու՞մ էիր ինձ։ Ոզնին մտածեց. — Ես չգիտեմ, թե ինչ պատասխանեմ քեզ։ Իսկ դու, ի՞նչ ես կարծում։
Վարսիկ Աթոյանի բլոգ 